Едиторијал

И што сега

Соња Крамарска

И овој неуспешен за Македонија НАТО самит предизвика домашни дебати за тоа колку сме успешни како земја и колку актуелното државно раководство се потруди навистина да направиме чекор напред кон модерниот свет. Безброј аналитичари, политичари и експерти даваат примери за да ги потврдат своите тврдења во една или во друга насока. Но една мала агенциска вест, што стигна вчера на македонските новински тикери најдобро ја отслика моменталната меѓународна позиција на Македонија и внатрешните достигнувања на земјата, и тоа на секој план.

Веста вели вака: „Бугарија планира да изгради гасовод за транспорт на норвешки гас од Романија, најави бугарскиот претседател Росен Плевнелиев во изјава по Самитот на НАТО во Чикаго. Тој рече дека за оваа тема станало збор на неговата средба со норвешкиот премиер Јенс Столтенберг на маргините на Самитот“.

Норвешкиот природен гас сега преку гасоводен систем доаѓа до Романија, па затоа на средбата со Стотенберг станало збор за прашањето за изградба на систем за дистрибуција на енергенсот и во Бугарија. Плевнелиев додал и дека можностите за делење на енергетските извори биле тема на разговор и на неговите средби со претседателите на Турција и Грузија, Абдула Ѓул и Михаил Саакашвили. И толку.

Но, треба ли нешто друго да се додаде како поткрепа на анализите колку Македонија заостана во изминатите седум години обидувајќи се да му докаже на светот кои сме и што сме. Додека други држави ги користат собирите на највисоко ниво за да го подобрат животот на своите граѓани, ние праќаме од Скопје воинствени пораки и психолошки оцени за карактерите на лидерите на Франција, Германија, Велика Британија, САД. Апсурдно и тажно.

Еве, помина уште еден самит на НАТО, уште една неповторлива временска отсечка, а ние сме се' уште таму каде што не' оставија во 2008 на самитот во Букур��шт. Збогатени само со неколку гротескни споменици кои не сега, ама во иднина, ќе сведочат за еден целосно промашен не само политички туку и цивилизациски концепт. Боли недостигот на чувство за тоа што е вистинско лидерство и злоупотребата на широките народни маси на политички највулгарен можен начин.

Наместо да пука по другите држави членки на НАТО , Груевски му должи на македонскиот народ патоказ по кој во иднина ќе се движи Македонија. Не е мала работа четири пати да удриш во ѕид, и да чекаш да се случи петтиот пат. Чекавме да се „опаметат“ другите држави и да гласаат за Македонија во НАТО, тоа не се случи. Чекавме пресуда од Хаг за да не' внесе, но таа дојде а ние останавме повторно надвор. Чекавме Грција да пропадне па меѓународните инвеститори да ја уценат со финансиска помош во замена за попустливост кон Македонија, но Грција пропадна, а помошта кон нив не е условена. Чекавме Грција целосно да падне на колена и да не' почести со добрососедски гест, но таа е на колена а Македонија за жал се' уште не и' е ни до колена – во меѓународното лобирање.

Што уште чекаме? Планот за привлекување на странски инвестиции е добар, но како што се шири владиното економско лоби низ светот, така станува јасно дека Македонија додека не се зачлени во меѓународните организации е само невидлива земја со добри инвестициски предуслови но не и реална стабилност која може да гарантира безбедност на странски вложувања. Невозможно е тоа да не го знаат Груевски, Ставрески и Пешевски. Ако не беше така, многу држави ќе одбереа сопствен пат, наместо да стапуваат во сојузи како НАТО и ЕУ.