Мое ќоше

Ѕидот на срамот

Ерол Ризаов

Македонија веќе има три кинески sида на плачот

Хрватите го изградија својот sид на срамот. Не е на плачот како оној на Евреите во Ерусалим, ама до солзи ги натажува и до хистерија ги засмејува граѓаните на „Лијепа наша“. Јавно се објавуваат имињата на луѓето кои го криеле долгот кон државата, односно на луѓето кои, со други зборови, им краделе од парите на сите граѓани од заедничката каса. Има толку звучни имиња на големи патриоти, чувари на моралот, на политичари, успешни деловни луѓе, научници, новинари, спортисти, личности од културата и уметноста, од естрадата што дури и на најсомничавите им се врти во главата. И додека многумина кај нас се прашуваа дали е можно во Македонија да осамне ваков sид на срамот,не ни забележавме дека кај нас веќе има три кинески sида.

Еден од тие sидови е на тазе лустрираните граѓани каде со закон на линчот им е резервирано место исклучиво на политичките противници и критичари на власта. На овој sид на плачот нема место само за вистинските кодоши, нивните наредбодавачи и корисници на услугите, нема место за жртвите и страдалниците од кодошлукот, а ни малку не смее да има место за актуелните политичари кои се на власт. Скутот на власта останува најбезбедно место за сите кодоши.

Секоја вечер со амин на власта медиумските труби хистерично жигосуваат граѓани на Македонија. Отворен е лов на вештерки без ограничувања. Примитивизмот и провинционализмот царуваат соблазнувајќи се од ниски страсти. Колективно во 3Д-технологија гледаме дење-ноќе тврди „порничи“, уживајќи перверзно што пријателите и комшиите ни ги набиваат на кол. И потоа соучеснички како кукавици молчиме, за кога ќе ги сретнеме со лицем��рие да им кажаме дека сочувствуваме со неправдата која им се нанесува. Не знам каде ке им оди душата на нарачателите на ова злодело, но знам дека нивните деца ќе се срамат од своите предци кои во битката за власт грубо го газат Уставот на државата и достоинството на луѓето.

Да не беше така прво ќе им се одолжевме на страдалниците и на македонските дејци кои беа жртви на кодошите. Особено на оние кои гниеле невини по затвори по монтираните судења. Во нови процеси за нивна судска и политичка рехабилитација како што налага правната држава ќе ги чуевме имињата на соработниците на тајната полиција, на нарачателите, корисниците и на судиите на тие монструозни судења. Тоа ќе беше вистинското просветлување и опомена да не се повторуваат темните страници од историјата и да се заштити демократијата доколку и денес има луѓе во власта кои некогаш се огрешиле со кодошење и нанеле голема болка и страдања. Наместо тоа, сведоци сме на страшна вулгаризација и тажен сеир на лустрацијата која станува брутална одмазда по законите на Дивиот Запад. Сигурен сум дека по извесно време ќе има лустрација и на денешните наредбодавци и нарачатели на ловот по кодоши кои во битката за власт ништо не прочистија и не просветлија туку само сеат нова уште подлабока омраза низ Македонија.

Вториот наш sид на срамот беше поставен уште пред некој месец во медиумите каде што најпатриотската партија со револуционерно име ги објавуваше сликите и имињата на симпатизерите и членовите на опозицијата и нивните деца, татковци и дедовци, мајки и сестри, како најголеми душмани на татковината. Третиот срам осамна по sидовите на зградите по скопските улици и мостови кога почнаа да се бришат имињата на народните херои и борци кои загинале за слобода на Македонија, а на нивно место да се испишуваат имињата на нивните убијци.

Четвртиот, кинески sид по хрватскиот урнек би бил наменет за должниците кон државата, односно затајувачите на данок, кој би требало да се постави во центарот на Скопје.

Тој ѕид додека е оваа власт нема да се изгради. Едноставно не може да се објават јавно најголемите должници на државната каса затоа што во оваа држава најголем должник е Владата. Не е баш згодно да се објавуваат имињата на криминалци што затајуваат данок и не ги плаќаат своите долгови кон државата, а истовремено државата да биде со најголеми букви на sидот на срамот.

За плачење сме. Нели?