Мислења

Кој е виновен?

Ана Павловска-Данева

Дали луѓето кога гласаа посакуваа премиерот да излезе во јавност со тажаленки кога ќе и' биде најтешко на земјата

Ќе бевме ли посреќни ако Европската комисија не го следи нашиот прогрес, ако не ни укажува на недоследностите во работењето и ако не ни наметнува европски стандарди на живеење за нашите граѓани? Од интервјуто на премиерот Груевски за МИА се стекнува впечаток дека за состојбите во Македонија се виновни најмногу Грција и Европската унија, а најмалку Владата бидејќи таа се труди, многу работи, ама… некој таму и некаде тоа не го препознава.

Ајде, за момент да заборавиме дека во Извештајот на Европската комисија има многубројни забелешки за одредени негативни состојби во Македонија и да се посветиме на нашите граѓани. На тоа што тие мислат и чувствуваат за работата на администрацијата, за сиромаштијата, за слободата на медиумите, за независноста на судството, за непотизмот во власта, за борбата со корупцијата. Ајде да се обидеме да се ставиме во кожата на гласачите што му ја дадоа и на овие последни избори довербата на Груевски.

Дали овие луѓе кога гласаа посакуваа кога ќе и биде најтешко на земјата, премиерот да излезе во јавност со тажаленки, со лутина кон сите што не мислат како него, со плачење и со убедување дека тој многу работи и се труди, или, пак, очекуваа да покаже мудрост, одговорност и одлучност и да се справи со проблемите? Грција ја опструира нашата евроатланска интеграција. Тоа е точно и секому е јасно. Ама, тоа е едната страна на медалот. Тој има и друга страна, мачни, погубни внатрешни политики на Груевски кои немаат никаква допирна точка со Грција, ниту пак со спорот за името. Такви се следниве:

Прво, непочитување на законските критериуми за вработување, унапредување и за отпуштање службеници. Објавување на фиктивни јавни огласи за вработување во администрацијата, кои се однапред наместени и објавени за конкретни лица кои често не ги исполнуваат потребните квалификации, туку единствено поседуваат соодветна партиска книшка. Бројот на ваквите не им се знае затоа што власта го крие и не го обелоденува. Не се знае ни колку привремени вработувања има низ административните ходници. Не се знае ни бројот на оние што седат дома, а земаат плата бидејќи за нив нема потреба во администрацијата, ниту, пак, има слободно столче и биро. Да не беше ова вистина, ќе имавме јавен регистер на службеници во Министерството за информатичко општество и администрација уште на почетокот од оваа година, како што им беше ветено на нашите граѓани и на Европската комисија. Но, го немаме, ниту, пак, планира власта да го направи и објави. Е, ова ни го кажува и Европа, а ова ги боли и граѓаните на Македонија и наместо да преземе мерки во правец на спречување на ваквата состојба, Груевски се лути и обвинува други. Кој е виновен господине Груевски?

Второ, борбата со корупцијата се претвори во пресметка со неистомислениците. Државната комисија за спречување на корупцијата се занимава со наводен непотизам, корупција и конфликт на интереси исклучиво со поранешни носители на функции. Иако во моментов има како никогаш до сега во историјата на Македонија носители на високи државни и јавни функции по роднинска, кумовска, пријателска и партиска основа. Никој, ама баш никој, во државава не и' верува на Државната комисија за спречување на корупцијата, ниту пак од неа очекува да се справи со корупцијата навлезена во секоја пора од општеството. Порано држеа прес-конференции за да ја замајуваат јавноста дека нешто работат, сега ни тоа веќе не се трудат да го направат. Спорни се критериумите по кој се избираа нејзините членови. И ова е констатирано во Европскиот извештај, а Груевски се лути и негодува. Кој е виновен господине Груевски?

Трето, Владата е најголемиот плаќач на медиумски реклами со што врши политичко влијание и притисок на медиумите. Уредниците и новинарите трпат политички притисоци. Составот на Советот за радиодифузија е зголемен со смена на Законот за радиодифузна дејност само од страна на владејачкото мнозинство и покрај острата критика од целата опозиција, еснафот, меѓународната заедница. На тој начин, од регулаторно СРД се претвори во владино тело. И ова е констатирано во Европскиот извештај, а Груевски, пак, се лути и тврди дека многу работи. Да, ама погрешно. Кој е виновен за тоа господине Груевски?

Четврто, не е независно судството. Најголема несреќа за секој граѓанин на Македонија е да треба да влезе во суд и да побара правдина. Се избираат нестручни, а политички подобни судии, оние што ги завршиле сите обуки во Академијата и реално ги исполниле условите остануваат на улица. Старите искусни и професионални судии молчат и голтаат кнедли кога гледаат кои им се колеги и со кого се треба да соработуваат. Да се биде судија во нашата држава повеќе не е престиж, напротив. Кој е виновен за ова господине Груевски?

Петто, Изборниот законик е ��онесен со слабо мнозинство и без консензус, првпат во историјата на Република Македонија. Избирачкиот список не е прочистен и е преувеличен и со таков список се одржаа последните избори. И тоа е констатирано во Извештајот на Европската комисија. Груевски пак се лути!

И што имаме сите ние од тоа лутење? Што добиваат граѓаните од негирањето на реалноста? Може ли живејачката навистина да се подобри со гледање реклами што убедуваат дека сме најдобри, најубави, најспособни? Може ли да ги достигнеме тие толку посакувани европски стандарди на живот со прослави, огномети и со црвени панделки?

Пред некој ден „Утрински весник“ објави дел од едно обраќање на големиот словенечки филозоф Славој Жижек. Вреди анегдотата од времето на комунизмот, што ја раскажува тој во своето излагање, да се спомене уште еднаш:

„Човек од Источна Германија бил испратен на работа во Сибир. Свесен за тоа дека кореспонденцијата со најблиските ќе му биде читана од цензорите, се договорил со своите пријатели да ги пишува вистинитите писма со сино мастило, а лажните со црвено. Неговото прво писмо било испишано во сина боја и во него раскажувал за предностите на системот, за тоа колку се убави и големи становите во Сибир, колку се луѓето задоволни од живејачката, за луксузот, за прекрасните филмови од западна продукција што се прикажуваат во кината. На крајот завршува со реченицата „Тука има се', освен да се купи мастило во црвена боја“.

Запрашајте се колеги од власта, до кога ќе ги испишувате вашите говори, самопофалби, достигнувања и обраќања до граѓаните во црвена боја?

(Авторката е пратеничка

и потпретседателка на СДСМ)