04.03.2012, 14:35 Мислења
Дезинтеграцијата на Ахмети
 Ивор Мицковски
Реалните состојби во Македонија се во целосен конфликт со идеолошката платформа на ДУИ
Постоеше некогаш Демократската унија за интеграции и нивната идеолошка платформа која е експлицитн�� содржана и во името на нивната партија. Денес, од тоа име, а уште повеќе од таа политичка партија - нема ништо. Ниту има нешто демократско, ниту пак има некаква унија што асоцира на соживот и помирување, ниту пак има некакви интеграции, биле тие внатрешни или пак надворешни, кои се насочени кон евроатлантските институции. Истото што важи за Македонија, се' што важи за ВМРО-ДПМНЕ, важи и за Ахмети и за ДУИ.
Македонија на Груевски и на Али Ахмети станува се' послична, односно нивниот начин на владеење станува се' посличен, ако не и идентичен. Она што до пред неколку години беше недемократско владеење само на Груевски, го зарази и Ахмети. Она што беа различни идеолошки пристапи и ставови околу евроинтеграциите, соживотот и напредокот, денес се паралелни националистички платформи кои се движат во иста насока - целосна изолација, тотален внатрешен раздор и конечно, пропаст на Македонија.
Очекуваниот неуспех на Македонија во мај во Чикаго, дополнително ги катализира ваквите заклучоци. Песимизмот на Груевски и дефетизмот на Ахмети околу напредокот за Македонија, говорат за власт која нема друг концепт освен да продолжи со тендерската коалиција, со криминалното и со недемократско владеење, додека земјата се' повеќе економски пропаѓа, меѓународно е изолирана, а внатрешно е се' повеќе поделена со драматичен пораст на меѓуетничките тензии.
Сега се отвора суштинската дилема околу ДУИ. Ова се последните шанси ДУИ да одговори на прашањето дали вистински се грижи за евроатлантските интеграции или се грижи само за тендерската коалиција со Груевски и за сопствениот рејтинг, кој се' повеќе е загрозен од можната коалиција Османи – Тачи. Тие двајцата заедно веќе се приближуваат и се на добар пат да имаат повисок рејтинг од ДУИ. Ахмети почнува да ја плаќа цената што и нему самиот, но и на неговите, премногу им се услади дружбата со Груевски. Од друга страна, поради фактот што луѓе на ДУИ ги презедоа ресорите за одбрана и за евроинтеграции уште повеќе ги става во пат- позиција. ДУИ влезе во сценариото на Груевски во кое тој им го одзема оружјето, како дел од коалицијата, да испраќаат критики до македонската страна за евроатлантскиот застој. Воедно, таа поранешна улога на ДУИ, можеби, некогаш ја задоволуваше меѓународната заедница, но сега притисокот е еднакво голем и врз нив поради фактот што ДУИ раководи со клучни евроатлантски ресори.
Расипаната плоча на лидерот Ахмети дека застојот во евроатлантските структури може да произведе економски проблеми и меѓуетнички тензии од политичка флоскула прерасна во политичка реалност. Сега, кога сето тоа се потврди, Ахмети може да направи мала инверзија и да почне да зборува дека поради економската катастрофа и меѓуетничките тензии доживуваме застој во евроатлантските интеграции. И така во круг, како и да свртиме нема да погрешиме. Но, Ахмети тука нема што повеќе да каже, затоа што за таа штета и самиот придонесе. Залудни се сите овие декларативни заложби на поранешните интегративци, кога и тие самите станаа кло(в)нови на Груевски.
ДУИ има само една опција и еден излез од кашата. ДУИ мора да се прекрши и да застане на страната на иднината и на прогресот. ДУИ не може да го дели колачот со ВМРО-ДПМНЕ, а во исто време да се бори за евроинтеграциите. За такво прекршување, на Ахмети не му е потребен Чикаго. Не му треба уште еден национален пораз во кој жртва е и албанскиот етникум за да сфати дека доколку ја продолжи дружбата со Груевски, се става себеси пред свршен чин, каде што ќе нема повеќе простор за маневар.
Затоа, ДУИ или ќе се откаже од својата идеолошка платформа – ЕУ и НАТО и ќе продолжи да седи во скутот на Груевски или, пак, ќе го зачува интегритетот на ДУИ и на Албанците како фактор за стабилност и напредок. Во спротивно, ниту евентуалниот пакет пензии за борците на ОНА, ниту евентуалното премолчување на ВМРО-ДПМНЕ пред преименувањето на улиците во Чаир, ниту амнестијата за хашките случаи, ниту каков било поинаков дил со Груевски нема да го извадат од калта. На Ахмети треба да му е јасно дека сите политички дилови со Груевски губат смисла пред општата катастрофа и мизерија во економијата, пред изолацијата на земјата и пред растечките меѓуетнички тензии. Ахмети е доволно искусен за да знае дека му истекува времето да го фати вистинскиот правец, инаку, во спротивно, ќе остане сам со Груевски наспроти обединетите граѓани на Македонија. Во таа смисла доби и јавно предупредување од никој друг, туку од неговиот најголем противник, Мендух Тачи, кој по средбата со американскиот амб��садор Пол Волерс, јасно му пренесе дека меѓународната заедница нема да дозволи Ахмети да биде единствената албанска алтернатива во Македонија.
Како што кажав на самиот почеток, реалните состојби во Македонија се во целосен конфликт со идеолошката платформа на ДУИ, со нејзините декларативни заложби, со самото значење на зборовите содржани во името на нивната партија. Сега ДУИ треба да одбере, дали е само дел, една промашена и потрошена партија во рамките на една катастрофална коалиција или е потрошена и штетна партија во целост и сама по себе. Најавите на ДУИ дека ќе ја преиспитаат својата позиција во коалицијата сега-засега изгледаат смешни и ја изразуваат сета нивна немоќ и заробеност. Сите клучни политики на кои се потпира рејтингот на Ахмети доживуваат колапс, а во исто време кој легитимитет го има ДУИ да го прозива ВМРО-ДПМНЕ за евроатлантскиот застој или за неажурноста на Јанкулоска околу случувањата во Гостивар, кога се подеднакво одговорни за општите состојби и за наелектризираната клима.
Од друг аспект, пак, некогашните интегративци станаа подеднакво добри манипулатори, како и нивните колеги од ВМРО-ДПМНЕ. ДУИ и министерката Теута Арифи подобро и поупорно лажат и од вмровците околу најавениот мониторинг од Европската комисија. Тоа било скрининг, ама не се викало скрининг, тоа било отворање поглавја без да се почнат преговори. Кого мавтаат? По сите лажги и обиди за подметнување некакви паралелни преговори, по барањата влез низ мала врата преку неприфатени словенечко-хрватски рецепти или српско-косовски фазни формули, сега сакаат дополнителната контрола од ЕУ околу внатрешните работи, судството, медиумите, борбата против корупцијата и изборите, да ни ги продадат како некаков напредок. Тоа не е напредок, туку признавање дека на овие прашања Македонија повеќе не е нормална и демократска држава. Затоа, вицепремиерката нека не се обидува со креативни решенија таму каде што превладала катастрофалната и карикатурна политика на ВМРО-ДПМНЕ.
Меѓуетничката тензија е на недозволиво високо ниво. Ставот на професорката Мирјана Малеска најдобро ја доловува суштината. „Ако трагично убиство заради паркинг во Гостивар може да ја загрози безбедноста во државата, навистина со право можеме да се запрашаме: што сме правеле во меѓувреме? Со што, како приоритет, се занимавале Владата, политиката и политичарите?“ Одиме по тенката жица и таа кај и да е ќе пукне!
Во регионален контекст, Македонија, дефинитивно, станува последниот, ако не и откачениот вагон на патот кон ЕУ. Српско-косовскиот компромис е далеку од конечен, но е одличен почеток, доказ за една поинаква свест и за поинаква политичка мудрост и прагматичност. Ако Србите се освестија и сфатија дека мора да преговараат и да доаѓаат до компромис, тогаш не знам каков поголем мотив и подобар пример ни е потребен за и ние да се освестиме? Ова е добро прашање и за ДУИ, кој не знам како ќе му објасни на својот електорат дека албанскиот етникум во Македонија е осуден на изолација, на заостанатост, на мизерија, да биде последен, особено во однос на своите сонародници во Косово и во Албанија.
(Авторот е аналитичар од СДСМ) |
