Едиторијал

Епидемија на патриотизам

Слободанка Јовановска

ЕУ го избриша јазикот на Македонија во јануари 2009 година. Тогаш место „македонски“, во правилникот како да се нарекуваат јазиците во документите на Брисел беше впишано „јазик на БЈРМ“. Освен „Утрински весник“, сите други медиуми тој факт преферираа да го одмолчат, бидејќи ваквиот неуспех не и' одеше во прилог на владејачката гарнитура. Три години потоа не зафати невидена епидемија на праќање писма до еврокомесарот Штефан Филе за неправдата што и' ја прави на нашата држава. Се најдоа засегнати и оние што вообичаено не им пречи да играат под чиј било дрес, па и на Грција, спортистите. И оние чии јахти стојат закотвени под грчко знаме, и кои наголемо купуваат апартмани кај јужниот сосед. Грција, всушност, сега и не ни е проблем. Наш проблем е ЕУ, која од наша стратегиска цел се претвора во наше најголемо страшилиште.

Од каде одеднаш толку политички загрижени и национално освестени граѓани, организации, асоцијации, факултети, декани, писатели, студенти, кошаркари, фудбалери, и кој уште не? Каде беа претходните три години кога ЕУ ја спроведуваше одлуката, иако не толку ревносно како сега, откако почнавме да го браниме јазикот? Оваа патетика е нова потврда за Брисел колку е силна контролата на владејачката партија врз сите сегменти во државата и колку таа не е во функција на решавање на проблемите, туку на некоја друга агенда која се' уште не се открива. Да беше во функција на решавање на спорот за јазикот, Владата сигурно ќе го испиташе искуството од последниот ваков излив на патриотизам во времето на СДСМ, акцијата „Не фиромизирај ме“,кога Стразбур беше претрупан со писма, а именувањето потоа беше полошо од претходното.

Без да се потценува разочараноста од непринципиелниот став на Брисел и несфатливата потреба да се меша таму каде што нема што да каже, добро е да се потсетиме дека единствениот ваков ирационален проблем околу македонскиот јазик го реши експремиерот Љупчо Георгиевски, практично и без да најде решение. Тоа веќе подолг период од нас за спорот со името го бараат ЕУ и САД, односно форма која ќе ја тргне блокадата за евроинтеграцијата, а во суштина ќе опстои името Македонија.

Место тоа, минатата недела нашите преставници во Брисел сакале да го напуштат состанокот на Комитетот за стабилизација и асоцијација, кој е подготовка за дијалогот на највисоко ниво што го има нашата држава со Унијата, бидејќи не добиле гаранција дека ќе се користи македонскиот јазик.

Ако продолжи свесното подгревање на нетрпеливоста кон ЕУ со писмата на адреса на ЕК и ако се оствари најавата дека шефот на дипломатијата, Никола Попоски, ќе бара од Филе објаснување за неупотребата на македонскиот јазик, тоа ќе значи дека јавноста свесно или не ќе помогне во донесувањето на одлуката да се симнат или прекинат односите на нашата земја со Унијата. Со олку соучесници никој не ќе може да биде посочен како одговорен за загрозувањето на стратегиската определба на земјата, од која досега формално не се откажавме.

Минатите денови премиерот Никола Груевски маестрално ја замени пораката на Филе дека, и да го решиме спорот, ќе ја изгубиме препораката ако не продолжиме со реформите. Според премиерот, и да ги спроведеме реформите, поради спорот со името нема да добиеме датум. Македонскиот јазик е последниот аргумент што може да натежне во носењето на одлуката. Не зашто е толку нерешлив, не зашто е толку битен, не зашто Брисел е неправеден, туку затоа што концептот и филозофијата на ЕУ се неспоиви со тоа што го сака нашиот владејачки естаблишмент, но тоа не смее да го каже јавно.