Поглед

Улица за легендата Младеновиќ

Тина Иванова

На „Дечкото од вода“ кој „пушташе глас од своето грло“, култниот Милан Младеновиќ, еден од најпопуларните музички ликови на поранешниот југословенски простор, фронтменот на „Екатерина Велика“, деновиве постхумно му се укажа уште една граѓанска чест. Откако лани, по предлог на една од политичките партии на Србија, белграѓани го крстија платото пред Домот на младите по рок-иконата Младеновиќ, сега и Загреб ќе носи улица со неговото име. Оправдувајќи го овој возвишен потег, претседателот на Одборот за именување населби, улици и плоштади на град Загреб, Марин Кнезовиќ, рече: „Улиците и плоштадите во Загреб не мораат да добиваат имиња само по воени херои и политичари, туку и по личности од популарната култура“.

Сето ова за нас не би било чудно доколку не живеевме во средина со искривени репери за вредност. Би рекле, повеќе тажно отколку чудно, затоа што да го направевме ние она што нашите соседи го прават за своите ликови кои оставија силна трага во историјата на музиката и, воопшто, на културата, немаше сега, па нека е и на шега, да ни велат дека сме тргнале кон праисторијата и дека ќе стигнеме до камена доба.

Кај нас премногу долго и длабоко молчиме. За сите големи ѕвезди од светот на културата и уметноста. Доаѓаат тивко, ги исполнуваат нашите животи со убавини и заминуваат како што дошле, тивко. Трагите од нивните дела ги носиме долго во нас за потоа и тие заедно со нас да заминат во вечноста. Единствено Тоше, македонската и балканска ѕвезда, е овековечен и „урбано“.

Инаку, нашите политички и општествени пораки обично не се однесуваат на нашите идоли. Во нашите конзервативни партии тешко може да помине идејата да се отвори простор за нови иницијативи. И добро е што за тоа имаме примери во соседството, уште еднаш да се присетиме како кулурните и творечките традиции се пресликуваат во нашето урбано секојдневје.