Филмот е најмоќното невидливо оружје




Интервју со Мики Манојловиќ: „Општополитичката, социјалната и геостартешката состојба се менува, не сме ни свесни со која брзина“

Сунчица Уневска

На самиот крај на годинашниот 32. фестивал „Браќа Манаки“, во Битола пристигна еден од најголемите југословенски актери кој ја одбележа и филмската и театарската сцена на просторите на Југоисточна Европа во последниве барем 40 години. Манојловиќ во Битола ќе ја прими Специјалната награда „Златна камера 300“ за неговиот исклучителен придонес во филмската уметност. За „Утрински весник“, Манојловиќ даде ексклузивно интервју во кое зборува за европските и балканските искуства во филмот, за минатите и сегашните вредности:

Повеќе од 25 години работите надвор, имате меѓународна кариера, играте кај реномирани автори со бројни ѕвезди, па сепак, никогаш не престанавте да глумите и во сите земји од поранешна Југославија. Што е пресудно кога одбирате што ќе работите, дали во сето тоа има интимна причина, дали често се заслужни Вашите лични релации со авторите од овие простори, или преовладува провокативноста на проектот, содржината на сценариото?

Има полно работи. Она што е генерално, ако можам тоа објективно да го согледам, а веројатно не можам, причините за моето заминување, кое како никогаш и да не се случило, не беа од економски или од политички причини, бидејќи на политичарите никогаш и не им ја дадов таа можност да ме прогонуваат, но не им дадов ниту можност да им бидам слуга. Исполнувањето на смислата на постоењето во поранешна Југославија на театарот и на филмот како своевиден круг заврши во 1985 година, што е доста рано, а јас тогаш имав 35 години. Но, мојата амбиција не беше да бидам било каков актер во некоја друга земја за да бидам познат или за да стекнувам меѓународна кариера по секоја цена. На среќа во филмот, кој како медиум пробива надвор побрзо од театарот, имав такви резултати што не морав да отворам никакви врати, туку бев повикан.

Две работи одлучија. Моето чувство дека немам повеќе причини да работам овде некое време, и фактот дека добив понуди да одам. Сите искуства стекнати и заборавени во текот на тие години придонесоа до тоа по некое време да почезнеам по мајчините јазици, да не ме сфати некој погрешно, јазиците во земјата во која сум роден, Југославија, тие добри луѓе и сценарија ме доведоа до тоа да се запрашам дали мојот заклучок дека во 1985 година немам повеќе со кого да се разменувам, биле точни. Можеби тој период на голем одмор и поинакви патувања од секој вид беше одлучувачки, па јас посакав да го работам повторно тоа што го работев овде, со Столе Попов, Антонио Митриќески, Срѓан Карановиќ, Рајко Грлиќ, Данис Тановиќ.

(Поопширно во утрешното печатено издание на „Утрински весник“)