Филмската дива Софија Лорен наполни 78 години

Taa е последен европски секс-симбол - и покрај годините за многумина се' уште е една од најубавите актерки

Иако годините веќе одамна ништо не и' значат, а и кон родендените има лежерен, за некои, потценувачки став, филмската дива Софија Лорен денеска наполни 78 години. Овој последен европски секс-симбол вели дека никогаш, ама баш никогаш не дувала во свеќички на торта, бидејќи била презафатена со работата, односно целиот свој живот го посветила на филмот.

Инаку, Софија е жена со среќна ѕвезда - како што одминуваат филмските божици, таа има се' помала конкуренција, а привлечниот изглед навистина и' прилега на дрската јужна интелигенција и медитерански здрав разум што ја водеше низ актерската кариера. Во својата кариера може да се пофали со се' и сешто, глумеше буквално се', од трагедија до првокласна комедија. За нејзината генерација таа е последниот голем европски секс-симбол кој се' уште работи (зад себе има 100 филма), додека колешките Брижид Бардо и Џина Лолобриџида одамна се откажаа од возбудливите распореди за снимање.

Софија Лорен самата успеа да си ги препознае талентите кои систематски ги користеше. Таа во една пригода изјави: „Да се биде убав, никогаш не е на штета, но треба да се има нешто повеќе. Треба да сјаете, да сте забавни, да го натерате мозокот да работи доколку го имате“.

На свој начин Лорен зборува за тајната на нејзиниот успех. „Сексуалната привлечност е 50 проценти она што го имате и 50 проценти она што луѓето мислат дека го имате“.

Во нејзината биографија пишува дека е родена како Софија Шиколоне на 20 септември 1934 година во Рим, од вонбрачната врска на мајка и' Ромилда Вилани, кабаретска забавувачка. Растеше во голема сиромаштија во трошниот кварт Поцуоли во Неапол и, во тој стил, таа никогаш не си ги заборави корените. Но, големата сиромаштија никогаш не го обесхрабри нејзиниот дух, за што во едно интервју изјави: „Да се биде од Неапол, значи секогаш да се има оптимистички поглед на животот“.

Стартот на филмот ја бележи нејзината 14-годишна возраст, кога мајка и' ја пријавила на натпревар за убавина, криејќи и' ги годините. Две години подоцна, таа веќе позираше за фотографите за комичните стрип-новели и ја доби првата улога на девојка-робинка во филмот „Кво вадис“.

Меѓутоа, нејзината средба со Карло Понти кога имаше 15 години, кој подоцна стана нејзин сопруг, и' го смени животот. Понти ја подготви да стане ѕвезда, ангажираше инструктори за драма и даде мали филмски улоги, меѓу кои и настапот во неуспешниот филм од 1951 година „Ана“, под името Софија Лазаро. За нејзината прва голема улога во „Ла фаворита“ во 1952 година, Понти и' го смени името во Софија Лорен.

Понти веќе беше женет и во тоа време, кога разводот беше невозможен во Италија, двојката беше принудена тајно да ја одржува врската се' додека, конечно, не ја легализираа, венчавајќи се двапати - првпат во Мексико во 1957 година и повторно во 1966 година во близина на Париз, како француски државјани.

Меѓутоа, моралното расположение беше такво што едно познато италијанско католичко списание ги повика читателите да ги бојкотираат филмовите на Лорен. Па, сепак, во почетокот на 1960-тите години, Софија ги одигра најдобрите улоги во нејзината кариера, посебно во филмот „Чочара“ (1961) на Виторио де Сика, врз основа на сторијата на Алберто Моравија, што и' го донесе првиот „Оскар“.

Вториот го доби во 1990 година за животно дело, што беше проследено со помпезен цитат од Академијата, величајќи ја Лорен за нејзината богата кариера, со запаметени настапи што и' додадоа копнеж на нашата уметничка форма. Де Сика, исто така, беше одговорен за две од нејзините најзапаметени ��логи во „Вчера, денес и утре“, награден со „Златен глобус“ и во „Брак на италијански начин“, за кој повторно беше номинирана за „Оскар“. Исто така, таа постигна неочекуван успех со поп-хитот „Боже мој“, во кој настапи во дует со Питер Селерс, нејзиниот колега во „Милионерка“, направен врз основа на драмата на Џорџ Бернард Шо.

Во нејзините холивудски авантури се вбројуваат „Момче на делфин“ со Ален Лед, „Гордост и страст“ со Френк Синатра и Кери Грант, „Црната орхидеја“ на Мартин Рит, „Грофицата од Хонгконг“ на Чарли Чаплин, „Се' започна во Неапол“ со Клерк Гебл, „Арабеска“ и „Ел Кид“ со Чарлтон Хестон. Со текот на годините, Лорен тврдеше дека нејзините улоги ги опфаќаат најпозитивните вредности на Италија, но, пред се', таа ќе биде запаметена по нејзината легендарна убавина - квалитет кој се' уште можеше да се потврди. Сепак, улогите и' овозможија светска слава и препознатливост, а трите внуци од синовите Карло и Едуардо Понти среќна и исполнета старост.